பள்ளிக்கூடத்தைத்தொலைத்துவிட்டேன்.

பள்ளிக்கூடம் திறந்த முதல்நாள், மாணவர்கள் மகிழ்வோடு புதிய சீருடையில் வந்திருந்தனர். அவரவர் வகுப்புகளைத் தேடி ஓடிக்கொண்டிருந்தனர். சில மாணவர்கள் தமது பழைய வகுப்பறையை ஏக்கத்தோடு பார்த்துவிட்டு, தத்தமது புதிய வகுப்பறையை நோக்கி சென்றனர். மாணவர்கள் முகத்தில் மலர்ச்சியும் பெருமிதமும் பொங்கி வழிந்தது. இந்த கண்கொள்ளாக்காட்சியை ரசித்தப் படியே ஆசிரியராகிய நான் எனது வகுப்பறைக்குச் சென்றேன்.

ஒரு மாணவன் தேம்பி! தேம்பி! அழுதுகொண்டிருந்தான். அவனைச் சூழ்ந்திருந்த மாணவர்கள் எனக்கு வணக்கம் சொல்லியபடியே ஓடி அமர்ந்தனர். நான் அந்த மாணவனிடம் , ஏன் அழறிங்க ! ஏங்கிட்டச் சொல்லுங்க! என்றேன். நான்! நான்! ஸ்கூல தொலைச்சிட்டேன் டீச்சர்! என்றவன் மீண்டும் தேம்பி அழ ஆரம்பித்துவிட்டான். மாணவர்கள் அனைவரும் சிரித்துவிட்டனர். அமைதியாக இருங்கள்! என்றபடியே , “ என்ன! ஸ்கூல தொலைச்சிட்டீங்களா! அதுசரி, உங்க பேரென்ன? என்றேன். ஏன் பேரு நிலவழகன்!. ஓ உங்க பேரு நிலவழகனா! ரொம்ப அழகான பேராச்சே! எந்த வகுப்பு படிக்கிறிங்க? என்றவுடன் மீண்டும் அழ அரம்பித்துவிட்டான். நான் உடனே அவனை முதல்வர் அறைக்கு அழைத்துச்சென்றேன். அவன் இரண்டாம் வகுப்பு ‘இ’ பிரிவு என்பதைத் தெரிந்துகொண்டு, அந்த வகுப்பில் அவனை அமர வைத்தேன். அபொழுதுதான் அவன் முகத்தில் அச்சம் மறையத்தொடங்கியது.

மாலை வீடு வந்து சேர்ந்தாலும், அந்த மாணவன் சொன்ன வார்த்தைகளே என் சிந்தனையில் வந்துகொண்டெயிருந்தன. முதல் நாளில் வகுப்பறையை தேடி சோர்வடைந்த அவசரத்தில், தனது வகுப்பையே திடீரென மறந்து என்ன செய்வதென்று தெறியாமல் திகைத்து நின்றுவிட்டான் என்பதை ஊகிக்க முடிந்தது.‘ ஸ்கூலைத்தொலைத்துவிட்டேன்’ என்ற வார்த்தை என் மனதில் அப்படியே பதிந்துவிட்டது. என் சிந்தனையைக் கிளரிவிட்டது. தற்போது இருக்கிற இந்த பள்ளிக்கூடமும் அதன் பாடதிட்டமும் தொலைந்து போய், ஒரு புதிய பள்ளிக்கூடத்தை என் மனம் கற்பனைச் செய்யத்தொடங்கியது.

ஓர் அழகான பூங்காவிற்கு நடுவில் பள்ளிக்கூடம் அமைந்திருக்கிறது. புத்தகப்பையையும் காலணியும் இல்லாமல் ஒரு தென்றலைப் போல பிள்ளைகள் தமக்கு பிடித்த வண்ணத்தில் உடையணிந்து ஓடி வருகின்றனர். ஆசிரியர்களும் மாணவர்களுக்கு சமமாக ஓடுவதும் அமர்வதுமாக இருக்கிறார்கள். ஆசிரியர்களுக்கான அதிகாரங்களையெல்லாம் உடைத்துப்போட்டு, குழந்தைகளின் மன உலகில் தேர்ந்த்தெடுத்த வார்த்தைகளோடு அன்பே உருவாய் ஆதரவாய் உறவாடுகிற அற்புத காட்சி அரங்கேறுகிறது. மகிழ்ச்சியை அள்ளித்தரும் விளையாட்டு வழிமூலம் பாடம் நிகழ்த்தப்படுகிறது. மனப்பாடம் செய்யாமலே மதிப்பெண் பெறுகிற அதிசயம் நடக்கிறது. மனத்தாங்கல்களை அதிகப்படுத்துகிற வீட்டுப்பாடம் விட்டொழித்து ,மனதிற்கு விருந்தாகும் ஆட்டமும் பாட்டமுமாக மாலைநேரங்களில் மகிழ்ந்தாடுகின்றனர். களைப்பூட்டும் வகுப்பறை பாடங்கள் மறைந்து போய், மகிழ்வூட்டும் ‘கல்வி பூங்காவில்’ மனம் விரும்பி பாடம் பயில்கின்றனர். கையில் பிரம்பை வைத்து கொண்டு ஆணையிடுகிற பாடமுறை ஆழத்தில் அமிழ்ந்து போக, பிள்ளைகளின் மனதில் அன்பையிடுகிற பாடமுறை மேலே எழுந்து வருகிறது.

இந்த அழகான கற்பனை மனதில் ஓடிய வண்ணம் இருந்தது. வீட்டுப்பாடம் எழுதிவிட்டேனம்மா ! என்று என் பிள்ளை ஓடி வந்து தொட்டபோதுதான் நான் யதார்த்த உலகத்திற்கு வந்தேன். என் மகளை அப்படியே கட்டிப்பிடித்து முத்தமிட்டேன். அப்பொழுதுதான் என் வகுப்பு மாணவியிடம் நான் கேட்ட கேள்வி ஞாபகத்திற்கு வந்தது. ‘நீ எப்போது மகிழ்வாய் இருப்பாய்? என் நான் கேட்ட போது, எல்லோரும் மகிழ்ந்திருக்கும் போது நானும் மகிழ்ந்திருப்பேன்’ என் அவள் சொன்னது இப்பொழுது என் மனதில் வந்து செல்கிறது. எல்லோரும் மகிழ்வாய் வாழவே பிள்ளைகளின் மனம் விரும்புகிறது. பிறகு ஏன் நாம் மனத்தாங்கல்களை அதிகரிக்கும் பாடமுறையிலான கல்வியைத் தரவேண்டும்.

மதிப்பெண்களை அள்ளத்துடிக்கும் போட்டியில் மாணவர்களின் உள்ளத்தின் அழுகுரலை நாம் செவிமடுத்து கேட்பதில்லையே ஏன்? இந்த உலகத்தின் இதுவரையிலான அறிவுச்செல்வங்களை எல்லாம் கற்றுத்தேர வேண்டுமென துடிக்கும் பிள்ளைகளை நாம் உருவாக்க வேண்டாமா? அதற்கு முதலில் அவர்களின் மன உலகை நாம் அழகுபடுத்த வேண்டாமா? அதில் அன்பை ஆதரவை இன்பத்தை இட்டு நிரப்ப வேண்டாமா?

அனைத்து குழைந்தைகளின் மனதை புரிந்து கொள்ளுங்கள்! அவசியம் பாடதிட்டத்தையும் , பாடம் படிக்கும் இடத்தையும் குழைந்தைகளின் மன உலகிற்கு ஏற்ப மாற்றி அமையுங்கள். இதுவே நாம் குழந்தைகளுக்கு செய்யும் முதல் உதவியாக இருக்கும். ‘ ஸ்கூலைத்தொலைத்துவிட்டேன்’ என்பது அந்த மாணவன் மூலம் எதேச்சையாக வெளிப்பட்டாலும் , இதன்மூலம் என்னுள் ஏற்படுத்திய இந்த சிந்தனை உங்களுக்கும் நிச்சயம் ஏற்படும். குழைந்தைகளுக்கு மகிழ்ச்சியான கல்வியை வழங்குவதற்கான நடவடிக்கைகளை நோக்கி நாம் ஒவ்வொருவரும் குரல் கொடுத்தாகவேண்டும்.